De dag dat mijn wereld instortte, is de dag dat ik herboren ben. Wakker geworden in een wereld vol met mogelijkheden. Volop keuze om te worden wie ik ten diepste ben. Steeds weer opzoek naar mijn pure natuur. Mijn unieke, authentieke klank.

Mijn broer overleed plotseling op zijn 42ste. Zijn overlijden duwde me van het randje af, waarop ik eigenlijk al jaren leefde. Op de vlucht voor mijn waarheid, want die was te pijnlijk. In de aanpassing aan de wereld waarin ik leefde, was ik mijn natuurlijke puurheid helemaal kwijtgeraakt.

De ochtend na mijn broers crematie, zat ik in mijn slaapkamer een plintje van de laminaatvloer in versterk te zagen. 

Natuurlijk de verkeerde schuinte afgezaagd. Ik gooi het ding door de kamer en ik barst in diep huilen uit. Dit plintje bracht mij naar ingeslikte emoties. Boosheid, verdriet en een diepe machteloosheid.

Een diepe machteloosheid die ik al jaren voelde, echter steeds weer wegdrukte. In dat moment kwam alle onderdrukte gevoelens en emoties in één klap tevoorschijn. Alle denkbare emoties en gevoelens kwamen voorbij. Kwamen uit mij.

Ik bereikte de bodem van mijn ellende. De hele dag zat ik daar in dat hoekje van mijn slaapkamer. In een soort roes. In een staat tussen leven en dood in. Ik werd wakker uit deze roes toen ik waarnam dat de zon weer was ondergegaan. Deze dag was voorbij. De volgende ochtend begon ik aan de opbouw van een nieuw leven. Een ontdekkingsreis richting mijn pure, unieke, authentieke klank.

Die natuurlijke puurheid raken wij gedurende ons leven allemaal wel in meer of mindere maten kwijt. Door externe omstandigheden waar we vaak wel bewust van zijn. Een scheiding, hoge werkdruk, financiële uitdagingen, enz. Hierop reageren we. Hoe wij dit precies doen, daar hebben we veel vaker geen bewustzijn op. Dit doen wij via aangeleerde patronen, maatschappelijke normen en waarde. Ik dus ook.

Ik groeide op aan de rand van de Brabantse Peel. Mijn ouders waren boer. Eigenaars van een varkenshouderij. Ik ben heel lang in de overtuiging geweest dat, dat ook mijn missie was. Ik doorliep mijn schoolcarrière op dat pad. Om direct daarna thuis in het bedrijf te stappen. Op mijn twintigste kwam ik in de maatschap met mijn ouders en was ik ondernemer.

Ondernemer in een bedrijf dat 24/7 doorgaat. Je kunt die dieren niet zomaar een week aan hen lot overlaten. Nu weet ik hoe snel “het bedrijf” alle ruimte opslokt. Dat je, als ondernemer heel waakzaam moet zijn, om zelf niet onder te sneeuwen, te verdwijnen onder de behoefte van het bedrijf. Mijn ouders motto was altijd: “Later gaan we genieten” Helaas stierf mijn moeder al op haar zesenvijftigste.

Voor mij het eerste moment dat ik bewust werd dat ik niet mijn eigen pure pad liep. Nee, ik werd geleefd.

Door het bedrijf. Maar ook door de overtuigingen die ik vanuit mijn opvoeding had ontvangen. Door de normen en waarde die er leven in een klein boerendorp. Allemaal zaken die over mijn eigen pure ik waren gegoten.

Je wordt geboren in een gezin. Op een plek. Daarmee moet je het tijdens je jeugd doen. Er komt een moment dat je zelf kan gaan kiezen. Maar zijn wij daar nu werkelijk zo bewust van? Of kiezen wij wat we kennen? Wat we (aan)geleerd hebben? Ik deed heel lang dat laatste. Ik was me niet bewust dat er wat te kiezen viel.

Ik ging naar de plaatselijke school in het dorp. Naar vervolgopleidingen in de buurt. Naar scholen met alleen maar andere boeren. Ik ging met mijn boerenschool vrienden naar de plaatselijke kroeg waar ik tegen kwam? Juist, een boerendochter. We trouwde jong. Want dat deed iedereen in onze omgeving. We kregen samen een dochter en een zoon. Intussen had ik het bedrijf van mijn ouders overgenomen. Ik lag op koers. Bedrijf, gezin. Alles perfect. Tenminste voor de wereld waarin ik leefde. Was dit mijn wereld? Nee. Was ik mij daar toen bewust van. Nee, niet echt. Sinds het overleden van moeder was er wel wat twijfel. Maar ruimte om die twijfel te onderzoeken werd ieder keer gevuld met de vraagstukken van de onderneming. Ik denderde net zo snel door als mijn bedrijf.

De opleiding werd therapie. Waarom? Omdat ik vrij snel na mijn start gezondheidsproblemen kreeg. Ontstoken ogen, geen lucht krijgen. Het leek op allergieklachten. Bij een allergieloog op alles wat ze in huis hadden getest. Niets. Door naar de poli mens en arbeid bij het UMC Amsterdam. Ontwikkelde ze voor mij speciale tests. Had deze varkensboer een overgevoeligheid voor varkensurine ontwikkeld.

Carnavalszondag 2010. Voor de laatste keer trek ik de deur van mijn bedrijf dicht. Mijn gezondheid laat het niet meer toe om mijn werk te doen. Ik moet mensen inhuren om het voor me te doen. 

Gevolg is dat de kosten omhoogschieten en de opbrengsten omlaag. Een faillissement is het gevolg. Ik kom ziek en zonder werk thuis te zitten. Daar wordt het mij snel duidelijk dat ik in mijn werk gevlucht was. Thuis in relatie met mijn vrouw, durf ik het niet aan om met mijn twijfels tevoorschijn te komen. Mijn opleiding bijvoorbeeld. Daar had ze geen begrip voor. Dat ik daar zoveel tijd en geld in stak. Tijd en geld dat in haar beleving ook in het gezin gestoken kon worden. Intussen twijfel ik zo ongeveer over alles. Alles wat ik doe, of waar ik in zit. Bedrijf, relatie, het voelt alsof het niet klopt. Alsof ik niet mijn eigen leven leidde. Voor die twijfels ervoer ik geen enkel begrip bij mijn vrouw.

Zij ervaart het allemaal heel anders en geeft of heeft geen ruimte om samen met mij een ander pad te onderzoeken. Later dat jaar verlaat ik mijn huwelijk en woon ik in november voor het eerst in mijn leven op mezelf. Om het jaar goed af te ronden, overlijdt op oudejaarsavond mijn oudste broer plotseling. Ik stap volledig de weg kwijt het nieuwe jaar in.

Alles wat ik had opgebouwd, is binnen een jaar tijd afgebroken tot helemaal niets. Ik werd volledig teruggeworpen op mezelf. De dag na mijn broers crematie was het allerlaagste punt in mijn leven.

Mijn opleiding, de medestudenten en leermeesters bij Phoenix Opleidingen hebben mij door die eerste jaren heen geholpen. Daar, in die voor mij nieuwe wereld kon ik op ontdekkingsreis. Gaan onderzoeken wie ik ben. Wie ik ben, zonder (aan)geleerde overtuigingen. Los van de normen en waarde waarin ik opgroeide. Ik woonde met mijzelf. En om de week twee kinderen. Alle ruimte voor ik-tijd.

In 2012 studeerde ik af. Met de woorden:” ik heb vertrouwen in mijn pad en wat het mij brengt.” Waarop, mijn leermeester zei; “Dat jij dat, met al wat jij hebt meegemaakt de afgelopen jaren, uit je strot krijgt. Daarvoor maak ik een diepe buiging.” 

Vanaf dat moment ben ik gestart met mijn begeleidingsonderneming: Met Open Hart, begeleiding met hart en ziel. Onder die naam heb ik mij ontwikkelt van een vers afgestudeerd systemisch werker tot de allround begeleider die ik nu ben. Ik ben onder die naam nog steeds actief. Ik richt mij daar op de zorgkanjers in de gehandicaptenzorg. Die hebben een speciaal plekje in mijn hart. Samen met deze zorgkanjers ga ik opzoek naar de reden van hun grenzeloze inzet en help hen ontdekken hoe ze beter voor zichzelf kunnen zorgen zodat ze van nog grotere waarde zijn voor hun cliënten.

Zijn de afgelopen 12 jaar vanzelf gegaan? Nee natuurlijk niet. Ook ik reis nog steeds. Ik vind steeds weer zaken die mijn vibratie vervuilen. Die mijn authentieke klank een valse noot laten maken. Steeds weer opzoek naar een nog zuivere afstemming op mijn eigen pure authentieke klank.

In die zoektocht ben ik terecht gekomen op Schouwen-Duiveland. De kop van Schouwen. Het strand en de zee, de duinen, de bossen bij Westenschouwen. Dit gebied heeft alles. Stilte, ruimte en frisse lucht. Natuurlijke puurheid.

Daar gedij ik op. Daar kom ik tot mijn recht. Dit gebied nodig mij iedere dag weer uit om ook te komen met mijn natuurlijke puurheid. Hier voel ik mij thuis. Hier ervaar ik alle ruimte om mijn pure zuivere authentieke klank te leven.

Vanaf mijn afstuderen ben ik stapje voor stapje mijn begeleiderskwaliteiten gaan uitbouwen. In de afgelopen jaren heb ik mij daarin verder ontwikkelt. Steeds weer bleek het mijn grootste kwaliteit dat ik die pure authentiek en unieke frequentie bij een ander kan waarnemen. Dat ik kan afstemmen op jouw frequentie, ook als dat jou op dat moment (nog) niet lukt. Vanuit die afstemming kan ik jou terug gidsen naar jouw eigenheid. Loop ik naast jou als jij die reis, terug naar jouw pure natuur maakt. Het is mijn pure natuur, de ander te gidsen tijdens deze reis. Ik gids je door oude overtuigingen heen. Sta je bij als jij opgebouwde blokkades doorbreekt. Zodat jij de weg terug kunt maken, naar je pure natuur. Dat jouw eigen, pure, zuivere, authentieke en unieke frequentie weer vrijuit gaat klinken. Terug naar die hartfrequentie, die zielsmissie, of hoe jij het noemen wilt. Naar jouw natuurlijke puurheid.